Nunzia Cavallo Syndrom trakcji rdzenia. Syndrom Arnolda Chiari I.

Published by ICSEB at 4 septiembre, 2012

Data operacji kwiecień: 2012

Nazywamy się Carmine i Mario Cavallo, jesteśmy z włoskiej prowincji Brindisi.

Uważamy że naszym obowiązkiem jest opowiedzenie naszej historii i co znaczyło dla nas odkrycie choroby Arnolda Chiari I.

Jesteśmy rodzicami dwojki dzieci, 5 letniej Nunzi oraz 2 letniego Domenico.

Nunzia od trzeciego roku życia skarżyła się na bole głowy. Pediatra zapewniał nas że bole były spowodowane przez epokę rozwojową i że z czasem znikną. Jednak stan zdrowia Nunzi cały czas się pogarszał. Odczuwała bardzo silny bol w lewej tylnej części głowy, traciła rownowagę, była zmęczona, miała niekontrolowane skurcze mięśni, nie mogła chodzić, a do tego jeszcze mdlała.

W lutym tego roku Nunzia poszła do szpitala “Casa Sollievo della Sofferenza” (Casa Alivio del Sufrimiento) del Hospital “San Giovanni Rotondo”, gdzie dzięki wykonanemu rezonansowi, wykryto u niej syndrom Arnolda Chiari I. Pwiedziano nam że ta choroba jest bardzo żadka i niebezpieczna i że może prowadzić do wylewu a nawet do śmierci.

We Włoszech chorzy na tę chorobę poddawani są odbarczeniu, operacji iwazyjnej i niegwarantującej sukcesu.

Byliśmy przerżeni.

Nie mogliśmy w to uwierzyć.

Postanowiliśmy skonsultować się z innym lekarzem, dlatego udaliśmy się do Rzymu  do szpitala “Gemelli”.

Rownież tam obecność syndromu Chiari potwierdziła się.

Neuroloz z tego szpitala wydał nam się być większym optymistą, był przygotowany do podjęcia się odbarczenia ale dopiero za 10 dni ponieważ miał ważną konferencję…

Wrociliśmy do domu.

Czekając na wiadomość ze szpitala co do operacji, znaleźliśmy w Internecie technikę sekcji filum terminale przeprowadzaną przez dr. Royo i jego ekipę z Instytutu Chiari w Barcelonie.

Zaczęliśmy czytać histrie pacjenow i z 2 z nich skontaktowaliśmy się telefonicznie. Wszyscy byli zgodni co do tego aby sprobować tego rozwiązania i szczerze dodali nam otuchy.

Skontaktowaliśmy się z Instytutem Chiari. Zajęła się nami Gioia Lue ktora zorganizowała całe przedsięwzięcie. Jedynym problemem w naszym przypadku był brak pieniędzy. W tamtym momencie nie mieliśmy takiej kwoty, jednak pomogli nam wszyscy, księża, sąsiedzi, znajomi, wszyscy.

Zebraliśmy pieniądze potrzebne na operację i 12 kwietnia Nunzia została poddana sekcji filum terminale z sukcesem. Juz po kilku godzinach od operacji polepszyły się jej odruchy, prestała boleć ją głowa a epizody omdlenia więcej się nie powtorzyły.

29 maja wrociliśmy do Barcelony na kontrolę. Dr. Royo potwierdził zahamowanie rozwoju choroby i polepszenie koordynacji ruchowej. Zaboserwowaliśmy także że przestała się jąkać i że stała się dużo żywsza.

Jesteśmy bardzo wdzięczni dr. Royo za jego  dobroć i człowieczeństwo. Dziękujemy wszystkim tym ktorzy podtrzymywali nas na duchu i pomogli zebrać pieniądze. Tutejszy Fundusz Opeiki Zdrowotnej nigdy nie zaproponował nam pomocy.

Tym wszystkim ktorzy przeczytają tę histrię chcemy powiedzieć żeby nigdy nie tracili nadziei, bo jak mowi przysłowei: Bog pomaga tym ktorzy się uśmiechają!